| شـب آمد يکي آتشي برفروخـت |
| که تفش همي آسمان را بسوخت |
| چو از ديده‌گـه ديده‌بان بـنـگريد |
| بـه شـب آنـش و روز پردود ديد |
| ز جايي که بد شادمان بازگـشـت |
| تو گفـتي که با باد همباز گشـت |
| چو از راه نزد پـشوتـن رسيد |
| بگـفـت آنـچ از آتـش و دود ديد |
| پشوتـن چنين گفت کز پيل و شير |
| بـه تنبـل فزونـسـت مرد دلير |
| کـه چشـم بدان از تنش دور باد |
| هـمـه روزگاران او سور باد |
| بزد ناي رويين و رويينـه خـم |
| برآمد ز در نالـه گاودم |
| ز هامون سوي دژ بيامد سـپاه |
| شد از گرد خورشيد تابان سياه |
| هـمـه زير خفـتان و خود اندرون |
| هـمي از جگرشان بـجوشيد خون |
| بـه دژ چون خبر شد که آمد سپاه |
| جـهان نيسـت پيدا ز گرد سياه |
| هـمـه دژ پر از نام اسـفـنديار |
| درخـت بـلا حـنـظـل آورد بار |
| بـپوشيد ارجاسـپ خفتان جنگ |
| بـماليد بر چنـگ بـسيار چنـگ |
| بـفرمود تا کـهرم شيرگير |
| برد لشکر و کوس و شمـشير وتير |
| بـه طرخان چنين گفت کاي سرفراز |
| برو تيز با لـشـکري رزمـساز |
| بـبر نامدران دژ ده هزار |
| هـمـه رزم جويان خـنـجرگزار |
| نگـه کـن که اين جنگجويان کيند |
| وزين تاخـتـن ساخـتـن برچيند |
| سرافراز طرخان بيامد دوان |
| بدين روي دژ با يکي ترجـمان |
| سـپـه ديد با جوشن و ساز جنگ |
| درفـشي سيه پيکر او پـلـنـگ |
| سپه‌کـش پشوتـن به قلب اندرون |
| سپاهي همه دست شسته به خون |
| بـه چـنـگ اندرون گرز اسفنديار |
| بـه زير اندرون باره نامدار |
| جز اسفـنديار تـهـم را نـماند |
| کـس او را بجز شاه ايران نـخواند |
| سـپـه ميسره ميمنـه برکشيد |
| چـنان شد که کس روز روشن نديد |
| ز زخـم سنانـهاي الـماس گون |
| تو گفـتي هـمي بارد از ابر خون |
| بـه جنگ اندر آمد سپاه از دو روي |
| هرانکـس که بد گرد و پرخاشجوي |
| بـشد پيش نوش‌آذر تيغ‌زن |
| هـمي جست پرخاش زان انجمن |
| بيامد سرافراز طرخان برش |
| کـه از تن بـه خاک اندر آرد سرش |
| چو نوش‌آذر او را بـه هامون بديد |
| بزد دسـت و تيغ از ميان برکـشيد |
| کـمرگاه طرخان بدو نيم کرد |
| دل کـهرم از درد پربيم کرد |
| چـنان هـم بقلب سپه حمله برد |
| بزرگـش يکي بود با مرد خرد |
| بران‌سان دو لشکر بهم برشکسـت |
| کـه از تير بر سرکشان ابر بسـت |
| سرافراز کـهرم سوي دژ برفـت |
| گريزان و لشکر همي راند تـفـت |
| چـنين گفـت کـهرم به پيش پدر |
| کـه اي نامور شاه خورشيدفر |
| از ايران سـپاهي بيامد بزرگ |
| بـه پيش اندرون نامداري سـترگ |
| سرافراز اسفـنديارسـت و بـس |
| بدين دژ نيايد جزو هيچ‌کـس |
| هـمان نيزه جنـگ دارد به چنـگ |
| کـه در گنبدان دژ تو ديدي به جنگ |
| غمي شد دل ارجاسپ را زان سخن |
| کـه نو شد دگر باره کين کـهـن |
| بـه ترکان همه گفـت بيرون شويد |
| ز دژ يکـسره سوي هامون شويد |
| هـمـه لـشـکر اندر ميان آوريد |
| خروش هژبر ژيان آوريد |
| يکي زنده زيشان مـمانيد نيز |
| کـسي نام ايشان مـخوانيد نيز |
| همـه لـشـکر از دژ به راه آمدند |
| جـگر خسـتـه و کينه‌خواه آمدند |
