| وز انـجا بيامد بـه پرده‌سراي |
| ز بيگانـه پردخـت کردند جاي |
| پـشوتـن بـشد نزد اسفـنديار |
| سخـن رفـت هرگونـه از کارزار |
| بدو گفت جنگي چنين دژ به جنـگ |
| بـه سال فراوان نيايد به چـنـگ |
| مـگر خوار گيرم تـن خويش را |
| يکي چاره سازم بدانديش را |
| توايدر شـب و روز بيدار باش |
| سـپـه را ز دشمن نگـهدار باش |
| تـن آنـگـه شود بي‌گمان ارجمند |
| سزاوار شاهي و تـخـت بـلـند |
| کز انـبوه دشمن نترسد به جنـگ |
| بـه کوه از پلنگ و به آب از نهنـگ |
| بـه جايي فريب و به جايي نـهيب |
| گـهي فر و زيب و گهي در نـشيب |
| چو بازارگاني بدين دژ شوم |
| نـگويم کـه شير جـهان پهـلوم |
| فراز آورم چاره از هر دري |
| بـخوانـم ز هر دانـشي دفـتري |
| تو بي‌ديده‌بان و طـلايه مـباش |
| ز هر دانشي سست مايه مـباش |
| اگر ديده‌بان دود بيند بـه روز |
| شـب آتش چو خورشيد گيتي فروز |
| چـنين دان که آن کار کرد منسـت |
| نـه از چاره هـم نبرد منـسـت |
| سـپـه را بياراي و ز ايدر بران |
| زره‌دار با خود و گرز گران |
| درفـش مـن از دور بر پاي کـن |
| سـپـه را به قلب اندرون جاي کن |
| بران تيز با گرزه گاوسار |
| چـنان کـن که خوانندت اسفنديار |
| وزان جايگـه ساربان را بـخواند |
| بـه پيش پشوتـن به زانو نـشاند |
| بدو گفـت صد بارکـش سرخ‌موي |
| بياور سرافراز با رنـگ و بوي |
| ازو ده شـتر بار دينار کـن |
| دگر پـنـج ديباي چين بارکـن |
| دگر پـنـج هرگونـه‌يي گوهران |
| يکي تـخـت زرين و تاج سران |
| بياورد صـندوق هشـتاد جفـت |
| همـه بـند صـندوقـها در نهفت |
| صد و شـسـت مرد از يلان برگزيد |
| کزيشان نـهانـش نيايد پديد |
| تـني بيسـت از نامداران خويش |
| سرافراز و خـنـجرگزاران خويش |
| بـفرمود تا بر سر کاروان |
| بوند آن گرانـمايگان ساروان |
| بـه پاي اندرون کفش و در تن گليم |
| بـه بار اندرون گوهر و زر و سيم |
| سپـهـبد بـه دژ روي بنهاد تفت |
| بـه کردار بازارگانان برفـت |
| هـمي راند با نامور کاروان |
| يلان سرافراز چون ساروان |
| چو نزديک دژ شد برفـت او ز پيش |
| بديد آن دل و راي هـشيار خويش |
| چو بانـگ دراي آمد از کاروان |
| هـمي رفـت پيش اندرون ساروان |
| بـه دژ نامدارن خـبر يافـتـند |
| فراوان بگفـتـند و بشتافـتـند |
| کـه آمد يکي مرد بازارگان |
| درمـگان فرو شد بـه دينارگان |
| بزرگان دژ پيش باز آمدند |
| خريدار و گردن‌فراز آمدند |
| بـپرسيد هريک ز سالار بار |
| کزين بارها چيسـت کايد بـه کار |
| چـنين داد پاسخ که باري نخست |
| بـه تـن شاه بايد که بينم درست |
| توانايي خويش پيدا کـنـم |
| چو فرمان دهد ديده دريا کـنـم |
| شـتربار بـنـهاد و خود رفت پيش |
| کـه تا چون کـند تيز بازار خويش |
| يکي طاس پر گوهر شاهوار |
| ز دينار چـندي ز بـهر نـثار |
| کـه بر تافتـش ساعد و آسـتين |
| يکي اسپ و دو جامـه ديباي چين |
| بران طاس پوشيده‌تايي حرير |
| حرير از بر و زير مـشـک و عـبير |
| بـه نزديک ارجاسپ شد چاره‌جوي |
| بـه ديبا بياراسـتـه رنـگ و بوي |
| چو ديدش فرو ريخت دينار و گفـت |
| کـه با شـهرياران خرد باد جفـت |
| يکي مردم اي شاه بازارگان |
| پدر ترک و مادر ز آزادگان |
| ز توران بـه خرم بـه ايران برم |
| وگر سوي دشـت دليران برم |
| يکي کارواني شـتر با منـسـت |
| ز پوشيدني جامه‌هاي نشـسـت |
| هـم از گوهر و افسر و رنگ و بوي |
| فروشـنده‌ام هـم خريدار جوي |
| بـه بيرون دژ کالـه بگذاشـتـم |
| جـهان در پـناه تو پـنداشـتـم |
| اگر شاه بيند کـه اين کاروان |
| بـه دروازه دژ کـشد ساروان |
| بـه بخـت تو از هر بد ايمن شوم |
| بدين سايه مـهر تو بـغـنوم |
| چـنين داد پاسخ کـه دل شاددار |
| ز هر بد تـن خويش آزاد دار |
| نيازاردت کـس بـه توران زمين |
| هـمان گر گرايي به ماچين و چين |
| بـفرمود پـس تا سراي فراخ |
| بـه دژ بر يکي کلبـه در پيش کاخ |
| بـه رويين دژاندر مر او را دهـند |
| هـمـه بارش از دشت بر سر نهند |
| بـسازد بران کـلـبـه بازارگاه |
| هـمي داردش ايمـن اندر پـناه |
| برفـتـند و صندوقـها را به پشت |
| کـشيدند و ماهار اشتر به مشـت |
| يکي مرد بـخرد بپرسيد و گـفـت |
| کـه صـندوق را چيست اندر نهفت |
| کشـنده بدو گفت ما هوش خويش |
| نـهاديم ناچار بر دوش خويش |
| يکي کلبـه برساخـت اسفـنديار |
| بياراسـت همـچون گـل اندر بهار |
| ز هر سو فراوان خريدار خاسـت |
| بران کلـبـه بر تيز بازار خاسـت |
| بـبود آن شـب و بامداد پـگاه |
| ز ايوان دوان شد بـه نزديک شاه |
| ز دينار وز مشک و ديبا سه تـخـت |
| هـمي برد پيش اندرون نيکبخـت |
| بيامد بـبوسيد روي زمين |
| بر ارجاسـپ چـندي بـکرد آفرين |
| چـنين گفـت کاين مايه‌ور کاروان |
| هـمي راندم تيز با ساروان |
| بدو اندرون ياره و افـسرسـت |
| کـه شاه سرافراز را در خورسـت |
| بـگويد بـه گـنـجور تا خواسته |
| بـبيند همـه کلبـه آراسـتـه |
| اگر هيچ شايستـه بيند به گـنـج |
| بيارد هـمانا ندارد بـه رنـج |
| پذيرفـتـن از شـهريار زمين |
| ز بازارگان پوزش و آفرين |
| بـخـنديد ارجاسـپ و بنواختش |
| گرانـمايه‌تر پايگـه ساخـتـش |
| چـه نامي بدو گـفـت خراد نام |
| جـهانـجوي با رادي و شادکام |
| بـه خراد گـفـت اي رد زاد مرد |
| بـه رنـجي همي گرد پوزش مگرد |
| ز دربان نـبايد ترا بار خواسـت |
| بـه نزد من آي آنگهي کت هواست |
| ازان پـس بـپرسيدش از رنـج راه |
| ز ايران و توران و کار سـپاه |
| چـنين داد پاسخ که من ماه پنـج |
| کـشيدم بـه راه اندرون درد و رنج |
| بدو گـفـت از کار اسـفـنديار |
| بـه ايران خـبر بود وز گرگـسار |
| چـنين داد پاسخ کـه اي نيک‌خوي |
| سخـن راند زين هر کسي بارزوي |
| يکي گـفـت کاسـفـنديار از پدر |
| پرآزار گـشـت و بـپيچيد سر |
| دگر گـفـت کو از دژ گـنـبدان |
| سـپـه برد و شد بر ره هفتخوان |
| کـه رزم آزمايد بـه توران زمين |
| بـخواهد به مردي ز ارجاسپ کين |
| بخـنديد ارجاسپ گفت اين سخن |
| نـگويد جـهانديده مرد کـهـن |
| اگر کرکـس آيد سوي هفتـخوان |
| مرا اهرمـن خوان و مردم مـخوان |
| چو بشنيد جنگي زمين بوسـه داد |
| بيامد ز ايوان ارجاسـپ شاد |
| در کـلـبـه را نامور باز کرد |
| ز بازارگان دژ پرآواز کرد |
| هـمي بود چندي خريد و فروخـت |
| همي هرکسي چشم خود را بدوخت |
| ز دينارگان يک درم بـسـتدي |
| هـمي اين بران آن برين برزدي |
