| بـفرمود تا پيش او گرگـسار |
| بيامد بدانديش و بد روزگار |
| سـه جام مي لعـل فامـش بداد |
| چو آهرمـن از جام مي گشـت شاد |
| بدو گـفـت کاي مرد بدبخـت خوار |
| کـه فردا چـه پيش آورد روزگار |
| بدو گـفـت کاي شاه برتر منـش |
| ز تو دور بادا بد بدکـنـش |
| چو آتـش بـه پيکار بـشـتافـتي |
| چـنين بر بـلاها گذر يافـتي |
| نداني کـه فردا چـه آيدت پيش |
| ببـخـشاي بر بخـت بيدار خويش |
| از ايدر چو فردا بـه مـنزل رسي |
| يکي کار پيش است ازين يک بـسي |
| يکي اژدها پيشـت آيد دژم |
| کـه ماهي برآرد ز دريا بـه دم |
| هـمي آتـش افروزد از کام اوي |
| يکي کوه خاراسـت اندام اوي |
| ازين راه گر بازگردي رواسـت |
| روانـت برين پـند مـن بر گواسـت |
| دريغـت نيايد هـمي خويشـتـن |
| سـپاهي شده زين نشان انجمـن |
| چـنين داد پاسـخ که اي بدنـشان |
| بـه بـندت همي برد خواهم کشان |
| بـبيني کـه از چنـگ مـن اژدها |
| ز شـمـشير تيزم نيابد رها |
| بـفرمود تا درگران آورند |
| سزاوار چوب گران آورند |
| يکي نـغز گردون چوبين بـساخـت |
| بـه گرد اندرش تيغها در نـشاخـت |
| بـه سر بر يکي گرد صـندوق نـغز |
| بياراسـت آن درگر پاک مـغز |
| بـه صـندوق در مرد ديهيم جوي |
| دو اسـپ گرانمايه بسـت اندر اوي |
| نشـسـت آزمون را به صندوق شاه |
| زماني هـمي راند اسـپان بـه راه |
| زره‌دار با خـنـجر کابـلي |
| بـه سر بر نـهاده کـلاه يلي |
| چو شد جنـگ آن اژدها ساخـتـه |
| جـهانـجوي زين رنـج پرداخـتـه |
| جـهان گشت چون روي زنگي سياه |
| ز برج حـمـل تاج بـنـمود ماه |
| نـشـسـت از بر شولک اسفنديار |
| برفـت از پسـش لـشـکر نامدار |
| دگر روز چون گشت روشـن جـهان |
| درفـش شـب تيره شد در نـهان |
| پـشوتـن بيامد سوي نامـجوي |
| پـسر با برادر هـمي پيش اوي |
| بـپوشيد خـفـتان جـهاندار گرد |
| سـپـه را بـه فرخ پشوتن سـپرد |
| بياورد گردون و صـندوق شير |
| نـشـسـت اندرو شـهريار دلير |
| دو اسـپ گرانـمايه بستـه بر اوي |
| سوي اژدها تيز بـنـهاد روي |
| ز دور اژدها بانـگ گردون شـنيد |
| خراميدن اسـپ جـنـگي بديد |
| ز جاي اندرآمد چو کوه سياه |
| تو گفـتي کـه تاريک شد چرخ و ماه |
| دو چشمش چو دو چشمه تابان ز خون |
| هـمي آتـش آمد ز کامـش برون |
| چو اسـفـنديار آن شگفـتي بديد |
| بـه يزدان پـناهيد و دم درکـشيد |
| هـمي جسـت اسپ از گزندش رها |
| بـه دم درکـشيد اسـپ را اژدها |
| دهـن باز کرده چو کوهي سياه |
| هـمي کرد غران بدو در نـگاه |
| فرو برد اسـپان چو کوهي سياه |
| هـمي کرد غران بدو در نـگاه |
| فرو برد اسـپان و گردون بـه دم |
| بـه صـندوق در گشت جنـگي دژم |
| بـه کامـش چو تيغ اندرآمد بـماند |
| چو درياي خون از دهان برفـشاند |
| نـه بيرون توانـسـت کردن ز کام |
| چو شمـشير بد تيغ و کامـش نيام |
| ز گردون و آن تيغـها شد غـمي |
| بـه زور اندر آورد لـخـتي کـمي |
| برآمد ز صـندوق مرد دلير |
| يکي تيز شمـشير در چـنـگ شير |
| بـه شمشير مغزش همي کرد چاک |
| هـمي دود زهرش برآمد ز خاک |
| ازان دود برنده بيهوش گـشـت |
| بيفـتاد و بي‌مغز و بي‌توش گشـت |
| پـشوتـن بيامد هـم‌اندر زمان |
| بـه نزديک آن نامدار جـهان |
| جـهانـجوي چون چشمـها باز کرد |
| بـه گردان گردنـکـش آواز کرد |
| کـه بيهوش گشتم مـن از دود زهر |
| ز زخـمـش نيامد مرا هيچ بـهر |
| ازان خاک برخاسـت و شد سوي آب |
| چو مردي که بيهوش گردد بـه خواب |
| ز گـنـجور خود جامـه نو بجسـت |
| بـه آب اندر آمد سر و تن بشسـت |
| بيامد بـه پيش خداوند پاک |
| هـمي گشت پيچان و گريان به خاک |
| هـمي گفت کين اژدها را که کشت |
| مـگر آنـک بودش جهاندار پشـت |
| سـپاهـش هـمـه خواندند آفرين |
| هـمـه پيش دادار سر بر زمين |
| نـهادند و گـفـتـند با کردگار |
| توي پاک و بي‌عيب و پروردگار |
