کـنون زين سپس هفتخوان آورم |
سـخـنـهاي نـغز و جوان آورم |
اگر بـخـت يکـباره ياري کـند |
برو طبـع مـن کامـگاري کـند |
بـگويم بـه تایید محـمود شاه |
بدان فر و آن خـسرواني کـلاه |
کـه شاه جـهان جاودان زنده باد |
بزرگان گيتي ورا بـنده باد |
چو خورشيد بر چرخ بنـمود چـهر |
بياراسـت روي زمين را به مـهر |
بـه برج حمـل تاج بر سر نـهاد |
ازو خاور و باخـتر گـشـت شاد |
پر از غلغـل و رعد شد کوهـسار |
پر از نرگـس و لالـه شد جويبار |
ز لالـه فريب و ز نرگـس نـهيب |
ز سنبـل عـتاب و ز گلـنار زيب |
پر آتـش دل ابر و پر آب چـشـم |
خروش مـغاني و پرتاب خشـم |
چو آتـش نـمايد بـپالايد آب |
ز آواز او سر برآيد ز خواب |
چو بيدار گردي جـهان را بـبين |
که ديباست گر نقش ماني به چين |
چو رخشنده گردد جهان ز آفـتاب |
رخ نرگـس و لالـه بيني پر آب |
بخـندد بدو گويد اي شوخ چشم |
به عشق تو گريان نه از درد و خشم |
نـخـندد زمين تا نـگريد هوا |
هوا را نـخوانـم کـف پادشا |
کـه باران او در بـهاران بود |
نـه چون همـت شـهرياران بود |
به خورشيد ماند همي دست شاه |
چو اندر حـمـل برفرازد کـلاه |
اگر گنج پيش آيد از خاک خشـک |
وگر آب دريا و گر در و مـشـک |
ندارد هـمي روشـناييش باز |
ز درويش وز شاه گردن فراز |
کـف شاه ابوالقاسـم آن پادشا |
چـنين اسـت با پاک و ناپارسا |
دريغـش نيايد ز بـخـشيدن ايچ |
نـه آرام گيرد بـه روز بـسيچ |
چو جنگ آيدش پيش جنـگ آورد |
سر شـهرياران بـه چنـگ آورد |
بدان کس که گردن نهد گنج خويش |
ببـخـشد نينديشد از رنج خويش |
جـهان را جـهاندار محـمود باد |
ازو بـخـشـش و داد موجود باد |
ز رويين دژ اکـنون جـهانديده پير |
نـگر تا چـه گويد ازو ياد گير |