| غـمي شد فرامرز در مرز بسـت |
| ز در دنيا دست کين را بشـسـت |
| هـمـه نامداران روشـن‌روان |
| برفـتـند يکـسر بر پـهـلوان |
| بدان نامداران زبان برگـشاد |
| ز گـفـت زواره بـسي کرد ياد |
| کـه پيش پدرم آن جـهانديده مرد |
| هـمي گفـت و لبها پر از بادسرد |
| کـه بهـمـن ز ما کين اسفنديار |
| بـخواهد تو اين را بـه بازي مدار |
| پدرم آن جـهانديده نامور |
| ز گـفـت زواره بـپيچيد سر |
| نـپذرفـت و نـشـنيد اندرز او |
| ازو گـشـت ويران کـنون مرز او |
| نيا چون گذشت او به شاهي رسيد |
| سر تاج شاهي بـه ماهي رسيد |
| کـنون بـهـمـن نامور شـهريار |
| هـمي نو کـند کين اسـفـنديار |
| هـم از کين مـهر آن سوار دلير |
| ز نوش‌آذر آن گرد درنده شير |
| کـنون خواهد از ما همي کين‌شان |
| بـه جاي آورد کين و آيين‌شان |
| ز ايران سـپاهي چو ابر سياه |
| بياورد نزديک ما کينـه‌خواه |
| نياي مـن آن نامدار بـلـند |
| گرفـت و به زنجير کردش به بـند |
| کـه بودي سـپر پيش ايرانيان |
| بـه مردي بـهر کينه بستـه ميان |
| چـه آمد بدين نامور دودمان |
| کـه آيد ز هر سو بـمابر زيان |
| پدر کـشـتـه و بـند سايه نيا |
| بـه مـغز اندرون خون بود کيميا |
| بـه تاراج داده هـمـه مرز خويش |
| نـبينـم سر مايه ارز خويش |
| شـما نيز يکـسر چـه گوييد باز |
| هرانکـس کـه هسـتيد گردن‌فراز |
| بگـفـتـند کاي گرد روشـن‌روان |
| پدر بر پدر بر توي پـهـلوان |
| هـمـه يک به يک پيش تو بنده‌ايم |
| براي و بـه فرمان تو زنده‌ايم |
| چو بشـنيد پوشيد خفتان جنـگ |
| دلي پر ز کينـه سري پر ز نـنـگ |
| سپـه کرد و سر سوي بهمن نهاد |
| ز رزم تهـمـتـن بـسي کرد ياد |
| چو نزديک بهـمـن رسيد آگـهي |
| برآشـفـت بر تخـت شاهنشهي |
| بـنـه برنـهاد و سپـه برنشاند |
| بـه غور اندر آمد دو هفتـه بـماند |
| فرامرز پيش آمدش با سـپاه |
| جـهان شد ز گرد سواران سـپاه |
| وزان روي بهمن صـفي برکـشيد |
| کـه خورشيد تابان زمين را نديد |
| ز آواز شيپور و هـندي دراي |
| هـمي کوه را دل برآمد ز جاي |
| بشسـت آسمان روي گيتي به قير |
| بـباريد چون ژالـه از ابر تير |
| ز چاک تـبرزين و جر کـمان |
| زمين گشـت جنبان‌تر از آسـمان |
| سه روز و سه شب هم برين رزمگاه |
| بـه رخشـنده روز و به تابنده ماه |
| هـمي گرز باريد و پولاد تيغ |
| ز گرد سپاه آسمان گـشـت ميغ |
| بـه روز چـهارم يکي باد خاسـت |
| تو گفتي که با روز شب گشت راست |
| بـه سوي فرامرز برگـشـت باد |
| جـهاندار گـشـت از دم باد شاد |
| هـمي شد پـس گرد با تيغ تيز |
| برآورد زان انجـمـن رسـتـخيز |
| ز بـسـتي و از لشـکر زابـلي |
| ز گردان شـمـشير زن کابـلي |
| برآوردگـه بر سواري نـماند |
| وزان سرکـشان نامداري نـماند |
| همـه سربـسر پشـت برگاشتند |
| فرامرز را خوار بـگذاشـتـند |
| همـه رزمگـه کشته چون کوه کوه |
| بـه هـم برفگـنده ز هر دو گروه |
| فرامرز با اندکي رزمـجوي |
| بـه مردي بـه روي اندر آورد روي |
| همـه تنـش پر زخم شمشير بود |
| کـه فرزند شيران بد و شير بود |
| سرانـجام بر دسـت ياز اردشير |
| گرفـتار شد نامدار دلير |
| بر بـهـمـن آوردش از رزمـگاه |
| بدو کرد کين‌دار چـندي نـگاه |
| چو ديدش ندادش بـه جان زينـهار |
| بـفرمود داري زدن شـهريار |
| فرامرز را زنده بر دار کرد |
| تـن پيلوارش نـگونـسار کرد |
| ازان پـس بـفرمود شاه اردشير |
| کـه کـشـتـند او را به باران تير |
