| ازان پـس بيامد دوان مادرش |
| فراوان بـماليد رخ بر برش |
| هـمي گـفـت کاي نامور پادشا |
| جـهاندار و نيک‌اخـتر و پارسا |
| بـه نزديکي اندر تو دوري ز مـن |
| هـم از دوده و لشکر و انجـمـن |
| روانـم روان ترا بـنده باد |
| دل هرک زين شاد شد کـنده باد |
| ازان پـس بشد روشنـک پر ز درد |
| چـنين گـفـت کاي شاه آزادمرد |
| جـهاندار داراي دارا کـجاسـت |
| کزو داشت گيتي همي پشت راست |
| هـمان خسرو و اشک و فريان و فور |
| هـمان نامور خـسرو شـهرزور |
| دگر شـهرياران کـه روز نـبرد |
| سرانـشان ز باد اندر آمد بـه گرد |
| چو ابري بدي تـند و بارش تـگرگ |
| ترا گفتـم ايمن شدسـتي ز مرگ |
| ز بـس رزم و پيکار و خون ريختـن |
| چـه تنـها چـه با لشکر آويختن |
| زمانـه ترا داد گـفـتـم جواز |
| هـمي داري از مردم خويش راز |
| چو کردي جـهان از بزرگان تـهي |
| بينداخـتي تاج شاهـنـشـهي |
| درخـتي کـه کشتي چو آمد به بار |
| دل خاک بينـم ترا غـمـگـسار |
| چو تاج سـپـهر اندر آمد بـه زير |
| بزرگان ز گفـتار گـشـتـند سير |
| نهفـتـند صـندوق او را به خاک |
| ندارد جـهان از چـنين ترس و باک |
| ز باد اندر آرد برد سوي دم |
| نـه دادسـت پيدا نه پيدا ستـم |
| نيابي بـه چون و چرا نيز راه |
| نـه کهـتر برين دست يابد نه شاه |
| هـمـه نيکوي بايد و مردمي |
| جوانـمردي و خوردن و خرمي |
| جز اينـت نبينـم همي بـهره‌يي |
| اگر کـهـتر آيي وگر شـهره‌يي |
| اگر ماند ايدر ز تو نام زشـت |
| بدانـجا نيايي تو خرم بـهـشـت |
| چـنين اسـت رسم سراي کهن |
| سـکـندر شد و ماند ايدر سخـن |
| چو او سي و شش پادشا را بکشت |
| نـگر تا چه دارد ز گيتي به مشـت |
| برآورد پرمايه ده شارسـتان |
| شد آن شارستانها کنون خارسـتان |
| بجسـت آنچ هرگز نجستست کس |
| سـخـن ماند ازو اندر آفاق و بس |
| سخـن بـه که ويران نگردد سخن |
| چو از برف و باران سراي کـهـن |
| گذشـتـم ازين سد اسکـندري |
| همـه بـهـتري باد و نيک‌اختري |
| اگر چـند هـم بـگذرد روزگار |
| نوشـتـه بـماند ز ما يادگار |
| اگر صد بـماني و گر صدهزار |
| بـه خاک اندر آيد سرانـجام کار |
| دل شـهريار جـهان شاد باد |
| ز هر بد تـن پاکـش آزاد باد |
