| چو آمد سکـندر به اسـکـندري |
| جـهان را دگرگونـه شد داوري |
| بـه هامون نـهادند صـندوق اوي |
| زمين شد سراسر پر از گفت‌وگوي |
| بـه اسکـندري کودک و مرد و زن |
| بـه تابوت او بر شدند انجـمـن |
| اگر برگرفـتي ز مردم شـمار |
| مـهـندس فزون آمدي صد هزار |
| حـکيم ارسـطاليس پيش اندرون |
| جـهاني برو ديدگان پر ز خون |
| برآن تنـگ صندوق بنهاد دسـت |
| چنين گفت کاي شاه يزدان پرست |
| کـجا آن هش و دانـش و راي تو |
| کـه اين تنـگ تابوت شد جاي تو |
| بـه روز جواني برين مايه سال |
| چرا خاک را برگزيدي نـهال |
| حـکيمان رومي شدند انجـمـن |
| يکي گفـت کاي پيل رويينه تـن |
| ز پايت که افگند و جانت که خست |
| کجا آن همه حزم و راي و نشست |
| دگر گفـت چـندين نهفـتي تو زر |
| کـنون زر دارد تـنـت را بـه بر |
| دگر گفت کز دست تو کس نرسـت |
| چرا سودي اي شاه با مرگ دست |
| دگر گفـت کاسودي از درد و رنـج |
| هـم از جستن پادشاهي و گنـج |
| دگر گـفـت چون پيش داور شوي |
| هـمان بر که کشتي همان بدروي |
| دگر گفـت بي‌دسـتـگاه آن بود |
| کـه ريزنده خون شاهان بود |
| دگر گـفـت ما چون تو باشيم زود |
| کـه بودي تو چون گوهر نابـسود |
| دگر گـفـت چون بيندت اوسـتاد |
| بياموزد آن چيز کـت نيسـت ياد |
| دگر گفت کز مرگ چون تو نرسـت |
| بـه بيشي سزد گر نيازيم دسـت |
| دگر گفـت کاي برتر از ماه و مـهر |
| چه پوشي همي ز انجمن خوب چهر |
| دگر گـفـت مرد فراوان هـنر |
| بـکوشد کـه چـهره بپوشد به زر |
| کـنون اي هـنرمـند مرد دلير |
| ترا زر زرد آوريدسـت زير |
| دگرگـفـت ديبا بـپوشيده‌اي |
| نـپوشيده را نيز رخ ديده‌اي |
| کـنون سر ز ديبا برآور کـه تاج |
| هـمي جويدت ياره و تخـت عاج |
| دگر گـفـت کز ماه‌رخ بـندگان |
| ز چيني و رومي پرسـتـندگان |
| بريدي و زر داري اندر کـنار |
| بـه رسـم کيان زر و ديبا مدار |
| دگر گفـت پرسنده پرسد کـنون |
| چـه ياد آيدت پاسخ رهـنـمون |
| کـه خون بزرگان چرا ريخـتي |
| بـه سخـتي به گنج اندر آويختي |
| خنـک آنـکـسي کز بزرگان بمرد |
| ز گيتي جز از نيک‌نامي نـبرد |
| دگر گـفـت روز تو اندرگذشـت |
| زبانـت ز گـفـتار بيکار گشـت |
| هرانکـس که او تاج و تخت تو ديد |
| عـنان از بزرگي بـبايد کـشيد |
| کـه بر کس نماند چو بر تو نـماند |
| درخـت بزرگي چـه بايد نـشايد |
| دگر گـفـت کردار تو بادگشـت |
| سر سرکـشان از تو آزاد گشـت |
| بـبيني کـنون بارگاه بزرگ |
| جـهاني جدا کرده از ميش گرگ |
| دگر گـفـت کاندر سراي سپنـج |
| چرا داشـتي خويشتن را به رنـج |
| کـه بـهر تو اين آمد از رنـج تو |
| يکي تـنـگ تابوت شد گنـج تو |
| نـجويي هـمي نالـه بوق را |
| بـه سـند آمدت بند صـندوق را |
| دگر گفت چون لشکرت بازگشـت |
| تو تنـها نماني برين پهن دشـت |
| هـمانا پـس هرکـسي بنگري |
| فراوان غـم زندگاني خوري |
