| بـفرمود تا رفـت پيشش پزشـک |
| کـه علت بگفتي چو ديدي سرشک |
| سر دردمـندي بدو گفـت چيسـت |
| کـه بر درد زان پس بـبايد گريسـت |
| بدو گفـت هر کس کـه افزون خورد |
| چو بر خوان نـشيند خورش نـنـگرد |
| نـباشد فراوان خورش تـن درسـت |
| بزرگ آنـک او تن درستي بجسـت |
| بياميزم اکـنون ترا دارويي |
| گياها فراز آرم از هر سويي |
| کـه همواره باشي تو زان تن درست |
| نـبايد بـه دارو ترا دست شسـت |
| هـمان آرزوها بيفزايدت |
| چو افزون خوري چيز نـگزايدت |
| هـمان ياد داري سخـنـهاي نـغز |
| بيفزايد اندر تـنـت خون و مـغز |
| شوي بر تـن خويشـتـن کامـگار |
| دلـت شاد گردد چو خرم بـهار |
| هـمان رنـگ چـهرت به جاي آورد |
| بـه هر کار پاکيزه راي آورد |
| نـگردد پراگـنده مويت سـپيد |
| ز گيتي سـپيدي کـند نااميد |
| سـکـندر بدو گفـت نشـنيده‌ام |
| نـه کـس را ز شاهان چنين ديده‌ام |
| گر آري تو اين نـغز دارو بـه جاي |
| تو باشي بـه گيتي مرا رهـنـماي |
| خريدار گردم ترا مـن بـه جان |
| شوي بي‌گزند از بد بدگـمان |
| ورا خـلـعـت و نيکويها بساخـت |
| ز دانا پزشـکان سرش برفراخـت |
| پزشـک سراينده آمد بـه کوه |
| بياورد با خويشـتـن زان گروه |
| ز دانايي او را فزون بود بـهر |
| هـمي زهر بشـناخـت از پاي زهر |
| گياهان کوهي فراوان درود |
| بيفـگـند زو هرچ بيکار بود |
| ازو پاک ترياکـها برگزيد |
| بياميخـت دارو چـنانـچون سزيد |
| تـنـش را به داروي کوهي بشست |
| هـمي داشتـش ساليان تن درست |
| چـنان شد که او شب نخفتي بسي |
| بياميخـتي شاد با هر کـسي |
| بـه کار زنان تيز بودي سرش |
| هـمي نرم جايي بجـسـتي برش |
| ازان سوي کاهـش گراييد شاه |
| نـکرد اندر آن هيچ تـن را نـگاه |
| چـنان بد کـه روزي بيامد پزشـک |
| ز کاهش نشان يافت اندر سرشـک |
| بدو گـفـت کز خـفـت و خيز زنان |
| جوان پير گردد بـه تـن بي‌گـمان |
| برآنـم کـه بي‌خواب بودي سه شب |
| بـه مـن بازگوي اين و بگشاي لـب |
| سـکـندر بدو گفـت مـن روشنم |
| از آزار سـسـتي ندارد تـنـم |
| پـسـنديده داناي هـندوسـتان |
| نـبود اندر آن کار هـمداسـتان |
| چو شب تيره شد آن نبشته بجسـت |
| بياورد داروي کاهـش درسـت |
| هـمان نيز تنـها سکـندر بخفـت |
| نياميخـت با ماه ديدار جـفـت |
| بـه شـبـگير هور اندر آمد پزشک |
| نـگـه کرد و بي‌بار ديدش سرشک |
| بينداخـت دارو به رامش نشسـت |
| يکي جام بگرفت شادان بـه دسـت |
| بـفرمود تا خوان بياراسـتـند |
| نوازنده رود و مي‌خواسـتـند |
| بدو گـفـت شاه آن چرا ريخـتي |
| چو با رنـج دارو برآميخـتي |
| ورا گفـت شاه جهان دوش جفـت |
| نجـسـت و شـب تيره تنها بخفت |
| چو تنـها بخسـپي تو اي شـهريار |
| نيايد ترا هيچ دارو بـه کار |
| سـکـندر بـخـنديد و زو شاد شد |
| ز تيمـسار وز درد آزاد شد |
| وزان پـس ز دانـنده دل کرد شاد |
| ورا گـفـت بي‌هـند گيتي مـباد |
| بزرگان و اخـترشـناسان هـمـه |
| تو گويي بـه هندوسـتان شد رمـه |
| وزانـجا بيامد سوي خان خويش |
| همه شب همي ساخت درمان خويش |
| چو برزد سر از کوه روشـن چراغ |
| چو دريا فروزنده شد دشـت و راغ |
| سـکـندر بيامد بران بارگاه |
| دو لـب پر ز خنده دل از غـم تـباه |
| فرسـتاده را ديد سالار بار |
| بـپرسيد و بردش بر شـهريار |
| يکي بدره دينار و اسـپي سياه |
| بـه راي زرين بـفرمود شاه |
| پزشـک خردمـند را داد و گـفـت |
| کـه با پاک رايت خرد باد جـفـت |
