| چو بشنيد مهران ز کيد اين سخـن |
| بدو گفـت ازين خواب دل بد مکـن |
| نـه کـمـتر شود بر تو نام بلـند |
| نـه آيد بدين پادشاهي گزند |
| سـکـندر بيارد سـپاهي گران |
| ز روم و ز ايران گزيده سران |
| چو خواهي کـه باشد ترا آب‌روي |
| خرد يار کـن رزم او را مـجوي |
| ترا چار چيزسـت کاندر جـهان |
| کـسي آن نديد از کهان و مـهان |
| يکي چون بهشـت برين دخـترت |
| کزو تابد اندر زمين افـسرت |
| دگر فيلـسوفي کـه داري نـهان |
| بـگويد هـمـه با تو راز جـهان |
| سه ديگر پزشکي که هست ارجمند |
| بـه دانـندگي نام کرده بـلـند |
| چـهارم قدح کاندرو ريزي آب |
| نـه ز آتش شود کم نه از آفـتاب |
| ز خوردن نـگيرد کـمي آب اوي |
| بدين چيزها راسـت کـن آب روي |
| چو آيد بدين باش و مسگال جنـگ |
| چو خواهي که ايدر نـسازد درنـگ |
| بـسـنده نـباشي تو با لشکرش |
| نـه با چاره و گنـج و با افـسرش |
| چو بر کار تو راي فرخ کـنيم |
| هـمان خواب را نيز پاسخ کـنيم |
| يکي خانـه ديدي و سوراخ تنـگ |
| کزو پيل بيرون شدي بي‌درنـگ |
| تو آن خانه را همچو گيتي شـناس |
| هـمان پيل شاهي بود ناسـپاس |
| کـه بيدادگر باشد و کژ گوي |
| جز از نام شاهي نـباشد بدوي |
| ازين پـس بيايد يکي پادشا |
| چـنان سست و بي‌سود و ناپارسا |
| بـه دل سفله باشد به تـن ناتوان |
| بـه آز اندرون نيز تيره‌روان |
| کـجا زيردستانـش باشـند شاد |
| پر از غـم دل شاه و لـب پر ز باد |
| دگر آنـک ديدي ز کرپاس نـغز |
| گرفـتـه ورا چار پاکيزه مـغز |
| نـه کرپاس نـغز از کـشيدن دريد |
| نـه آمد سـتوه آنک او را کـشيد |
| ازين پـس بيايد يکي نامدار |
| ز دشـت سواران نيزه گزار |
| يکي مرد پاکيزه و نيکـخوي |
| بدو دين يزدان شود چارسوي |
| يکي پير دهـقان آتـش‌پرسـت |
| کـه بر واژ برسم بـگيرد بدسـت |
| دگر دين موسي که خواني جـهود |
| کـه گويد جز آن را نشايد سـتود |
| دگر دين يوناني آن پارسا |
| کـه داد آورد در دل پادشا |
| چـهارم بيايد هـمين پاک‌راي |
| سر هوشـمـندان برآرد ز جاي |
| چـنان چارسو از پي پاس را |
| کـشيدند زانـگونـه کرپاس را |
| تو کرپاس را دين يزدان شـناس |
| کـشـنده چـهار آمد از بهر پاس |
| هـمي درکـشد اين ازان آن ازين |
| شوند آن زمان دشمن از بـهر دين |
| دگر تشنـه‌يي کو شد از آب خوش |
| گريزان و ماهي ورا آب‌کـش |
| زماني بيايد کـه پاکيزه مرد |
| شود خوار چون آب دانـش بـخورد |
| بـه کردار ماهي بـه دريا شود |
| گر از بدکـنـش بر ثريا شود |
| هـمي تشـنـگان را بخواند برآب |
| کـس او را ز دانش نـسازد جواب |
| گريزند زان مرد دانـش‌پژوه |
| گـشايند لـبـها بـه بد هم‌گروه |
| بـه پنجم که ديدي يکي شارستان |
| بدو اندرون ساخـتـه کارسـتان |
| پر از خورد و داد و خريد و فروخـت |
| تو گفتي زمان چشم ايشان بدوخت |
| ز کوري يکي ديگري را نديد |
| هـمي اين بدان آن بدين ننـگريد |
| زماني بيايد کزان سان شود |
| کـه دانا پرسـتار نادان شود |
| بديشان بود دانـشومـند خوار |
| درخـت خردشان نيايد بـه بار |
| سـتاينده مرد نادان شوند |
| نيايش کـنان پيش يزدان شوند |
| هـمي داند آنکس کـه گويد دروغ |
| هـمي زان پرستش نـگيرد فروغ |
| ششم آنک ديدي بر اسپي دو سر |
| خورش را نـبودي بروبر گذر |
| زماني بيايد کـه مردم بـه چيز |
| شود شاد و سيري نيابـند نيز |
| نـه درويش يابد ازو بـهره‌يي |
| نـه دانـش پژوهي و نه شهره‌يي |
| جز از خويشتن را نخواهـند بـس |
| کـسي را نـباشـند فريادرس |
| بـه هفتم که پرآب ديدي سه خم |
| يکي زو تـهي مانده بد تا بدم |
| دو از آب دايم سراسر بدي |
| ميانـه يکي خشـک و بي‌بر بدي |
| ازين پـس بيايد يکي روزگار |
| که درويش گردد چنان سست و خوار |
| کـه گر ابر گردد بـهاران پرآب |
| ز درويش پـنـهان کـند آفـتاب |
| نـبارد بدو نيز باران خويش |
| دل مرد درويش زو گشـتـه ريش |
| توانـگر ببخـشد هـمي اين بران |
| يکي با دگر چرب و شيرين‌زبان |
| شود مرد درويش را خشـک لـب |
| هـمي روز را بگذراند بـه شـب |
| دگر آنـک گاوي چنان تن درسـت |
| ز گوسالـه لاغر او شير جـسـت |
| چو کيوان بـه برج ترازو شود |
| جـهان زير نيروي بازو شود |
| شود کار بيمار و درويش سـسـت |
| وزو چيز خواهد همي تـن‌درسـت |
| نـه هرگز گشايد سر گنـج خويش |
| نـه زو باز دارد به تن رنـج خويش |
| دگر چشمه‌يي ديدي از آب خشـک |
| بـه گرد اندرش آبهاي چو مشـک |
| نـه زو بردميدي يکي روشـن آب |
| نـه آن آبـها را گرفـتي شـتاب |
| ازين پـس يکي روزگاري وبد |
| کـه اندر جـهان شـهرياري بود |
| کـه دانـش نباشد به نزديک اوي |
| پر از غـم بود جان تاريک اوي |
| هـمي هر زمان نو کند لشـکري |
| کـه سازند زو نامدار افـسري |
| سرانـجام لشـکر نـماند نه شاه |
| بيايد نو آيين يکي پيش‌گاه |
| کـنون اين زمان روز اسکندرسـت |
| کـه بر تارک مهتران افـسرسـت |
| چو آيد بدو ده تو اين چار چيز |
| برآنـم کـه چيزي نخواهد بـه نيز |
| چو خـشـنود داري ورا بـگذرد |
| کـه دانـش پژوهست و دارد خرد |
| ز مهران چو بشنيد کيد اين سخـن |
| برو تازه شد روزگار کـهـن |
| بيامد سر و چـشـم او بوس داد |
| دلارام و پيروز برگـشـت شاد |
| ز نزديک دانا چو برگـشـت شاه |
| حـکيمان برفـتـند با او براه |
