| بـه گـفـتار اين نامدار اردشير |
| هـمـه گوش داريد برنا و پير |
| هرانکس که داند که دادار هست |
| نـباشد مگر پاک و يزدان پرست |
| دگر آنـک دانـش مـگيريد خوار |
| اگر زيردستسـت و گر شـهريار |
| سـه ديگر بداني که هرگز سخن |
| نـگردد بر مرد دانا کـهـن |
| چـهارم چـنان دان که بيم گناه |
| فزون باشد از بـند و زندان شاه |
| بـه پنجم سخن مردم زشت‌گوي |
| نـگيرد بـه نزد کـسان آب‌روي |
| بـگويم يکي تازه اندرز نيز |
| کـجا برتر از ديده و جان و چيز |
| خـنـک آنـک آباد دارد جهان |
| بود آشـکاراي او چون نـهان |
| دگر آنـک دارند آواز نرم |
| خرد دارد و شرم و گـفـتار گرم |
| بـه پيش کسان سيم از بهر لاف |
| بـه بيهوده بـپراگـند بر گزاف |
| ز مردم ندارد کسي زان سـپاس |
| نبپسـندد آن مرد يزدان شناس |
| ميانـه گزيني بماني بـه جاي |
| خردمـند خوانـند و پاکيزه‌راي |
| کزين بگذري پنج رايسـت پيش |
| کـجا تازه گردد ترا دين وکيش |
| تـن آساني و شادي افزايدت |
| کـه با شـهد او زهر نـگزايدت |
| يکي آنـک از بخـشـش دادگر |
| بـه آز و به کوشـش نيابي گذر |
| توانگر شود هرک خرسند گشت |
| گـل نوبـهارش برومـند گشت |
| دگر بـشـکـني گردن آز را |
| نـگويي بـه پيش زنان راز را |
| سـه دگير ننازي به ننگ و نـبرد |
| کـه ننـگ ونبرد آورد رنج و درد |
| چـهارم کـه دل دور داري ز غم |
| ز نا آمده دل نداري دژم |
| نه پيچي به کاري که کار تو نيست |
| نـتازي بدان کو شکار تو نيست |
| هـمـه گوش داريد پـند مرا |
| سخـن گفتـن سودمـند مرا |
| بود بر دل هرکـسي ارجـمـند |
| کـه يابـند ازو ايمـني از گزند |
| زماني مياساي ز آموخـتـن |
| اگر جان همي خواهي افروختـن |
| چو فرزند باشد به فرهـنـگ دار |
| زمانـه ز بازي برو تـنـگ دار |
| هـمـه ياد داريد گـفـتار ما |
| کـشيدن بدين کار تيمار ما |
| هرآن کس که با داد و روشن دليد |
| از آميزش يکدگر مـگـسـليد |
| دل آرام داريد بر چار چيز |
| کزو خوبي و سودمنديسـت نيز |
| يکي بيم و آزرم و شرم خداي |
| کـه باشد ترا ياور و رهـنـماي |
| دگر داد دادن تـن خويش را |
| نگـه داشتـن دامـن خويش را |
| بـه فرمان يزدان دل آراسـتـن |
| مرا چون تن خويشتن خواستـن |
| سـه ديگر که پيدا کني راستي |
| بدور افـگـني کژي و کاسـتي |
| چـهارم کـه از راي شاه جهان |
| نـپيچي دلـت آشـکار و نهان |
| ورا چون تن خويش خواهي به مهر |
| بـه فرمان او تازه گردد سپـهر |
| دلـت بسته داري به پيمان اوي |
| روان را نـپيچي ز فرمان اوي |
| برو مـهر داري چو بر جان خويش |
| چو با داد بيني نگهـبان خويش |
| غـم پادشاهي جهانجوي راست |
| ز گيتي فزوني سگالد نه کاست |
| گر از کارداران وز لـشـکرش |
| بداند کـه رنجست بر کـشورش |
| نيازد بـه داد او جهاندار نيسـت |
| برو تاج شاهي سزاوار نيسـت |
| سيه کرد منشور شاهنشـهي |
| ازان پـس نـباشد ورا فرهي |
| چـنان دان که بيدادگر شـهريار |
| بود شير درنده در مرغزار |
| هـمان زيردستي که فرمان شاه |
| بـه رنج و به کوشش ندارد نگاه |
| بود زندگانيش با درد و رنـج |
| نـگردد کهـن در سراي سپنج |
| اگر مـهـتري يابد و بـهـتري |
| نيابد بـه زفـتي و کـنداوري |
| دل زيردسـتان ما شاد باد |
| هـم از داد ماگيتي آباد باد |
