| کـنون بشنو از دخت مهرک سخن |
| ابا گرد شاپور شـمـشيرزن |
| چو لـخـتي برآمد برين روزگار |
| فروزنده شد دولـت شـهريار |
| بـه نخـچير شد شاه روزي پگاه |
| خردمـند شاپور با او بـه راه |
| بـه هر سو سواران همي تاختند |
| ز نخـچير دشـتي بپرداخـتـند |
| پديد آمد از دور دشـتي فراخ |
| پر از باغ و ميدان و ايوان و کاخ |
| هـمي تاخـت شاپور تا پيش ده |
| فرود آمد از راه در خان مـه |
| يکي باغ بد کـش و خرم سراي |
| جوان اندر آمد بدان سـبز جاي |
| يکي دخـتري ديد بر سان ماه |
| فروهشـتـه از چرخ دلوي به چاه |
| چو آن ماه‌رخ روي شاپور ديد |
| بيامد برو آفرين گـسـتريد |
| که شادان بدي شاه و خندان بدي |
| همـه سالـه از بي‌گزندان بدي |
| کـنون بي‌گمان تشنه باشد ستور |
| بدين ده رود اندرون آب شور |
| به چاه اندرون آب سردست و خوش |
| بـفرماي تا مـن بوم آبکـش |
| بدو گـفـت شاپور کاي ماه‌روي |
| چرا رنجه گشتي بدين گفـت‌وگوي |
| کـه باشـند با من پرستنده مرد |
| کزين چاه بي‌بن کشـند آب سرد |
| ز برنا کـنيزک بـپيچيد روي |
| بشد دور و بنشست بر پيش جوي |
| پرسـتـنده‌يي را بـفرمود شاه |
| کـه دلو آور و آب برکـش ز چاه |
| پرستـنده بـشـنيد و آمد دوان |
| رسـن برد بر چرخ دلو گران |
| چو دلو گران‌سنگ پر آب گـشـت |
| پرسـتـنده را روي پرتاب گشت |
| چو دلو گران برنيامد ز چاه |
| بيامد ژکان زود شاپور شاه |
| پرسـتـنده را گفـت کاي نيم‌زن |
| نه زن داشت اين دلو و چندين رسن |
| هـمي برکشيد آب چندين ز چاه |
| تو گشـتي پر از رنـج و فريادخواه |
| بيامد رسـن بسـتد از پيشـکار |
| شد آن کار دشوار بر شاه خوار |
| ز دلو گران شاه چون رنـج ديد |
| بر آن خوب‌رخ آفرين گـسـتريد |
| کـه برتافت دلوي برين سان گران |
| هـمانا کـه هست از نژاد سران |
| کـنيزک چو او دلو را برکـشيد |
| بيامد بـه مـهر آفرين گسـتريد |
| کـه نوشـه بدي تا بود روزگار |
| هـميشـه خرد بادت آموزگار |
| بـه نيروي شاپور شاه اردشير |
| شود بي‌گـمان آب در چاه شير |
| جوان گفـت با دخـتر چرب‌گوي |
| چـه داني که شاپورم اي ماه‌روي |
| چـنين داد پاسخ که اين داستان |
| شـنيدم بـسي از لب راسـتان |
| کـه شاپور گردسـت با زور پيل |
| بـه بخشندگي همچو درياي نيل |
| بـه بالاي سروست و رويين‌تنست |
| بـه هرچيز مانـنده بهمنسـت |
| بدو گـفـت شاپور کاي ماه‌روي |
| سخـن هرچ پرسم ترا راست‌گوي |
| پديدار کـن تا نژاد تو چيسـت |
| برين چـهره تو نـشان کييسـت |
| بدو گفـت مـن دخـتر مهـترم |
| ازيرا چـنين خوب و کـنداورم |
| چـنين داد پاسخ کـه هرگز دروغ |
| بر شـهرياران نـگيرد فروغ |
| کـشاورز را دخـتر ماه‌روي |
| نباشد بدين روي و اين رنگ و بوي |
| کـنيزک بدو گفت کاي شـهريار |
| هرانگـه کـه يابم به جان زينهار |
| بـگويم هـمـه پيش تو من نژاد |
| چو يابـم ز خشم شهنـشاه داد |
| بدو گـفـت شاپور کز بوسـتان |
| نرسـت از چمن کينه دوسـتان |
| بـگوي و ز مـن بيم در دل مدار |
| نـه از نامور دادگر شـهريار |
| کـنيزک بدو گـفـت کز راه داد |
| مـنـم دخـتر مـهرک نوش‌زاد |
| مرا پارسايي بياورد خرد |
| بدين پرهـنر مـهـتر ده سـپرد |
| مـن از بيم آن نامور شـهريار |
| چـنين آبکـش گشتم و پيشکار |
| بيامد بـپردخـت شاپور جاي |
| هـمي بود مهتر به پيشش به پاي |
| بـه دو گفت کين دختر خوب‌چـهر |
| بـه مـن ده بر من گواکن سپهر |
| بدو داد مـهـتر بـه فرمان اوي |
| بر آيين آتـش‌پرسـتان اوي |
