| چو شاپور شد همچو سرو بـلـند |
| ز چـشـم بدش بود بيم گزند |
| نـبودي جدا يک زمان ز اردشير |
| ورا هـمـچو دسـتور بودي وزير |
| نـپرداخـتي شاه روزي ز جنـگ |
| بـه شادي نبوديش جاي درنـگ |
| چو جايي ز دشمن بـپرداخـتي |
| دگر بدکـنـش سر برافراخـتي |
| هـمي گـفـت کز کردگار جهان |
| بخواهـم هـمي آشـکار و نهان |
| که بي‌دشمن آرم جهان را به دست |
| نباشـم مـگر شاد و يزدان‌پرست |
| بدو گفـت فرخنده دسـتور اوي |
| کـه اي شاه روشن‌دل و راه‌جوي |
| سوي کيد هندي فرستيم کـس |
| کـه دانـش پژوهست و فريادرس |
| بداند شـمار سـپـهر بـلـند |
| در پادشاهي و راه گزند |
| اگر هفـت کشور ترا بي هـمال |
| بـخواهد بدن بازيابد بـه فال |
| يکايک بـگويد ندارد بـه رنـج |
| نـخواهد بدين پاسخ از شاه گنج |
| چو بشـنيد بـگزيد شاه اردشير |
| جواني گرانـمايه و تيزوير |
| فرسـتاد نزديک دانا بـه هـند |
| بـسي اسپ و دينار و چندي پرند |
| بدو گـفـت رو پيش دانا بـگوي |
| کـه اي مرد نيک‌اخـتر و راه‌جوي |
| بـه اختر نگه کن که تا من ز جنگ |
| کي آسايم و کشور آرم به چنـگ |
| اگر بود خواهد بدين دسـتـگاه |
| بـه تدبير آن زور بـنـماي راه |
| وگر نيست اين تا نباشم به رنـج |
| برين گونـه نـپراگـند نيز گنـج |
| بيامد فرسـتاده شـهريار |
| بر کيد با هديه و با نـثار |
| بگفـت آنـک با او شهنشاه گفت |
| هـمـه رازها برگـشاد از نهفت |
| بـپرسيد زو کيد و غمـخواره شد |
| ز پرسش سوي دانش و چاره شد |
| بياورد صـلاب و اخـتر گرفـت |
| يکي زيج رومي بـه بر در گرفـت |
| نـگـه کرد بر کار چرخ بـلـند |
| ز آساني و سود و درد و گزند |
| فرسـتاده را گفت کردم شـمار |
| از ايران و از اخـتر شـهريار |
| گر از گوهر مـهرک نوش‌زاد |
| برآميزد اين تـخـمـه با آن نژاد |
| نـشيند بـه آرام بر تخـت شاه |
| نـبايد فرسـتاد هر سو سـپاه |
| بيفزايدش گنـج و کاهدش رنـج |
| تو شو کينه اين دو گوهر بسـنـج |
| گر اين کرد ايران ورا گشت راست |
| بيابد همه کام دل هرچ خواسـت |
| فرسـتاده را چيز بخشيد و گفت |
| کزين هرچ گفتـم نبايد نهـفـت |
| گر او زين نپيچد سپـهر بـلـند |
| کـند اينـک گفتـم برو ارجمند |
| فرسـتاده آمد بر شـهريار |
| بگفـت آنـچ بشـنيد زان نامدار |
| چو بشـنيد گـفـتار او اردشير |
| دلـش گشت پر درد و رخ چون زرير |
| فرسـتاده را گفـت هرگز مـباد |
| کـه مـن بينم از تخم مهرک نژاد |
| بـه خانه درون دشمن آرم ز کوي |
| شود با بر و بوم مـن کينـه‌جوي |
| دريغ آن پراگـندن گـنـج مـن |
| فرسـتادن مردم و رنـج مـن |
| ز مهرک يکي دختري ماند و بـس |
| کـه او را به جهرم نديدست کس |
| بـفرمايم اکـنون کـه جوينده باز |
| ز روم و ز چين و ز هـند و طراز |
| بر آتـش چو يابمش بريان کنـم |
| برو خاک را زار و گريان کـنـم |
| بـه جـهرم فرستاد چندي سوار |
| يکي مرد جوينده و کينـه‌دار |
| چو آگاه شد دخت مهرک بجسـت |
| سوي خان مهتر به کنجي نشست |
| چو بنشست آن دخت مـهرک بده |
| مر او را گرامي هـمي کرد مـه |
| باليد بر سان سرو سـهي |
| خردمـند با زيب و با فرهي |
| مر او را دران بوم هـمـتا نـبود |
| بـه کـشور چـنو سرو بالا نبود |
